Its dark, so we shan’t be seen!

آدمها خالی اند

 آنقدر خالی

كه در خيابان وقتی باد می وزد

خودشان را به تيرهای چراغ  برق می چسبانند

و وقتی دانه ها ی ‌درشت تگرگ بر سرهاشان ضرب می گيرد

خيابان پر از سمفونی غم انگيزِ پوچی می شود

خوابم می آيد و خوابم نمی برد

‌بازتاب صدای‌ نفس هايم از ديوارها بر سرم می كوبد

چرا شب آواز الهام بخشش را از من دريغ كرده؟

دلم چيزی مي خواهد

چيزی كه مثل صدای جغجغ كفش ها ی ‌چراغ دار بچه گيم

با اقتدار ِ حضورش

اين دنيا و هرچه در آن هست را

تحت شعاع قرار دهد..

پشت اين پنجره انگار دنيا در سكون فرو رفته

آمده بودم چيزی بگويم،

نشد.