Its dark, so we shan’t be seen!

مساله شاید

انتخاب میان چند چیز کوچک

و یک چیز بزرگ است.

کلیتی که به دست نمی آید...

زندگی را

باید به اجزی تشکیل دهنده اش تجزیه کنی

و آنها را آنقدر از هم دور نگه داری

که تاثیرشان بر هم قابل صرف نظر کردن باشد

و بعد نوع کثیف، آزار دهنده و بی رحم اما آرامش بخشی نسبی گرایی را

با سلول های رو به انحطاط مغز و جسمت تجربه کنی.

زندگی راه ها را جلوی پایت باز می گذارد

و بعد با لگد محکمی تو را به هر کدام که بخواهد پرت می کند

بازی کثیفی نیست

فقط خودخواهانه است.

تلاش بیهوده
برای یافتن پاسخ های مشترک
به محرک های ساختگی
وقتی فضاهای ذهنمان
هیچ اشتراکی ندارند

کاش می شد آدمها را هم "تبدیل" کرد

زندگی را مثل آدامس جویده شده با سماجت می جوم هنوز
شاید مزه اش را احساس کنم باز...