Its dark, so we shan’t be seen!
8.08.2009
Open your eyes wide, to see a moment of clarity
an impressive line maybe, with creative metaphors and allegories.
but who cares? You don't need to stretch your imagination that much to hear what I say.
It's in the air we breathe. It's on the other side of that window we have covered cowardly with blinds.
Just look around: this world is drowning.
I would never imagine you can grow up so much in a few weeks. But the stream of the events in the past months has slowly parted me from the life I had before.
It's not dark anymore, so we shall blatantly see and be seen, just unable to cover the nudity and sharpness of it.
So goodbye my dear safe sanctuary. Will I evermore fear the fact that I will die without ever being known? I simply don't know and don't care at this point.
2.16.2009
When they said REPENT REPENT, I wonder what they meant
I'm slowly losing the track of reality
drowning in pure surrealism
transcribing it on delicate warps of napkins here and there..
I live for this moments of calmness
for this randomly visiting careless moods.
I wish I could talk
but words left me with silence long ago
I'm banging on the walls of my mind
trying hard to retrieve myself
staring at people,
trying hard to believe that they are real,
that they will not disappear,
into a cloud of smoke,
with the first touch.
2.04.2009
a year, and a half.
you lose all the memories that would witness,
things could be all fine...
and you lose the reason to let go of the breath you inhaled.
some times,
you lose all the words that you would tell
because there's no one left to listen to them.
some times you lose it all.
1.11.2009
One last note, without a title
I have lost my soul.
Don't know where she is wandering
like a shadow that does not belong to an incarnate being
don't know if she ever returns,
but have to get used to living without her.
no more doubts of being or not being
no more thoughts of leaving or staying
no more can I hear her complains.
Now that I have nowhere to go,
I'll be wandering in this town, too
street by street
winter after winter.
and nothing can bring me down anymore,
just like everyone
just like anyone.
1.08.2009
When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire
دیگر دیر شده.
پرتاب شده ام
بیرون از میدان جاذبه
خارج از زمان
خارج از مکان
جایی که دست خودم هم به خودم نمی رسد
شاید این کوله بار نابجا را
باید روزها پیش
می گذاشتم و می گذشتم
12.31.2008
12.18.2008
You did exist Hans Schnier, I could've told you. How long did you wait in the bus stop?
and for a lifetime I wondered,
what are they rushing for?
So warm and cosy it is here
I can sit by the fire
and let my sorrow burn away slowly
everything is fine, believe me for once
life is slow and pure
and I could make it shine.
But the coffee was too bitter
and my heart does not cooperate.
I like the view of the city gently caressed by snow
with its tint of blue.
see? the windows are too clean
and this polished surface of snow in the balcony...
but the light went dim
and my heart does not cooperate.
So I see my future pictured on the white pane
It slowly gets darker and darker
and I get more and more detached.
I went to far lands
to find me a reason to live
and it brings me down
that I just don't fit in the picture.
It'll be evening soon,
and I'll have to leave.
I have reached these lands but newly
From an ultimate dim Thule-
From a wild clime that lieth, sublime,
Out of SPACE- out of TIME.
12.13.2008
It kills me when my train leaves without me
Happens once in a while
between fluctuations from pain to analgesia
You leave without leaving
your days are all lost
And you are totally gone,
to all the places you crave to be.
.....
A melancholic autumn light leaks through the window-panes
and gently sits on everything
makes it unbearably nostalgic..
Am i going to wake up some time?
totally wasted,
in the midst of ruins,
while my unfitted smile is still lingering on my face,
insisting that being alive is too good to be true?
Life is pure,
even when you employ all your inborn life-screwing skills.
But alas,,
things always happen *right* after you don't care anymore.
11.30.2008
End-of-November Evening
This irrationality will overwhelm you, one evening when you are staring at the low frequency movements of the
palm branch through the window, trying hard to concentrate on your heavily ignored chores.
And you spill the coffee on your whole existence for the 1000th time.
Just cut a piece of my brain off and trashed it in the deepest levels of ignorance. Do we really need that part?
I'll be the strong one, with all this well-defined new rules.
11.22.2008
when something is broken, and she tries to fix it
That everything should end not far after its peak.
That you should leave people while you still care for them.
and you should leave any land while there are still a few spots that make you feel deeply happy and a few people that you respect their existence.
Even your own life?
And life is all about choices, but not choice of functions: its a choice of domains over which you define them.. and be careful, beware, never let a unimodal function go far beyond its peak.
The ocean makes me cry from deep inside
The mountains are kind and supportive
It all seems so familiar
but I know, I've never been here before, nor will I be again.
11.16.2008
Beyond good and evil, into better through worse
11.13.2008
On fluctuations of eigenvalues of random Hermitian matrices
همه این حرفها را می زنم که تو بفهمی
وقتی صبح یک روز خیلی عادی پاییزی
که عصرش باید تمرین هایی که بلد نیستی را تحویل بدهی
و شبش باید در حالی که داری از زور ناراحتی خفه می شوی قهقهه زنان شادی یک آدم دیگر را جشن بگیری،
خوش حال از خواب بیدار شوی
و در حالی که لبخند احمقانه ات را به قهوه فروش ابله کنار دانشکده هم تحویل می دهی،
از زور خوش حالی قهوه ی تلخ هر روزت را با چرب ترین شیر ممکن مخلوط کنی،
آخر و عاقبتت می شود همین
که نصف شب با یک لامپ 60 وات کنار پنچره ای که با زیلوی پیک نیک خفه شده چمباتمه بزنی،
و از خودت بپرسی آخرش که چی؟ و این بار از همیشه هم جدی تر هم بپرسی
همه ی این ها را گفتم که بدانی:
میانگین یک روز خیلی عادی پاییزی
هرگز بالای صفر نمی رود، هرگز
11.09.2008
Sunday morning and the autorepeat mode
-a potential risk of heart attack-
which arises between the short, deep silence break after the songs ends,
and before it starts over.
There's a ticking
at the sill
a purr of a pigeon
to break the still of day
11.06.2008
Lost in Steiner Forest
to move you back to your lost orbit (if you believe you have one), to save your lost soul.
Alas, it's NP-hard and APX-hard and LifeTime-hard.
Look at their eyes,
wide open, to see what they can't see.
Look at their lips
forever murmuring, the unspoken, the unspeakable..
And words are the biggest obsession in life (well, among the biggest), your gravest enemies,
when they loop and lump in your throat
as you scramble to arrange them, to utter yourself (don't ask me about empty)
and you fail, and silence is your ultimate resort (Alack, a degenerate mapping).
And all the world's a stage
I existed because I dreamed, and well, I dream no more.
I gave up on the entire human race.
Now that you've turned the world against me
I'm only trying to win them back.
Here comes the time to reclaim the far gone pride, the far gone bravery, from the ravisher, (yet generous?) hands of life. Let us wish for the existence of an inverse mapping to undo the pain. Amen.
10.31.2008
Metric relaxation of life
And what remains, is the fool's paradise.
Winter is on the way, and the semi-annual ritual of my indolent, don't-care mood laxly flows in my veins; but I'm happy, and will hang on.. no matter what.
Desole, even if I scream, I can't scream that loud.
10.25.2008
don wanna know why I can never reach the things within one inch of my finger tips..
i don wanna to know the bitter facet behind this tiny boundary, as tiny as a cobweb between me and the rest of the world which I can never trespass..
tired of these days.. tired of being locked out of my life.
10.31.2007
humilation
آوازی از دوردست ها می آید
مانند رویایی دست نیافتنی
دست نیافتنی تر ازانسان برای خویش
کسی فریاد می کشید
انگار ترسیده بود
شاید به اندازه ی من وقتی شبها،
صدای پوسیدن مغزم را می شنوم.
به اندازه من وقتی هر بار قلبم
بر رد خطوط پیشین می شکند..
انگار گریخته باشی
در پی صدایی که ترا بالا می ُبرد
به جستجوی آنچه بر زمینت کوبید..
کاش مثل دردی که در گلویم پیچیده
هر جای این دنیا رهایم می کردند
به خانه ام باز می گشتم.
نه هرگز مانند این زمان
تنها و گمگشته.
2.21.2007
metastable equilibrium
سیاهی
روی دیگر سکه است
که بوده و هست و خواهد بود
آنچه تغییر می کند زاویه ی دید انسان است
از این رو به آن رو..
زندگی،
مبارزه میان سیاهی و سپیدی نیست
جنگ بین غم و شادی نیست
چرخیدن های مضحک ماست برای رسیدن به بهترین زاویه ی دید
به مناسب ترین. نه لزوما شاد ترین.
نباید آدم ها را
به خاطر دلایل مسخره ای که برای غمگین بودن دارند تحقیر کرد
آدم ها وقتی از درد به خودشان می پیچند
با از بین رفتن عامل درد حالشان خوب نمی شود
وقتی ضربه ای خورده باشی
دیگر تفاوتی نمی کند از کجا بوده
تغییر زاویه می دهی
و کو تا برگردی...
2.19.2007
کلمات..
ما رو نابود می کنن.
ذره ذره
کلمه به کلمه...
و فرصت ها رو از ما می گیرن.
فرصت سکوت کردن رو
فرصت حرف زدن رو.
سعی کن بفهی...
تفاوت میان انسان ها
تفاوت میان انتخاب هاس
به ما درست انتخاب کردن رو یاد ندادن
به ما فقط
افسوس خوردن رو یاد دادن.
انتخاب ها
ما رو نابود می کنن...
ذره ذره
قدم به قدم.
Labels: ?
2.17.2007
اتحاد شرکت های بزرگ جهان!
که کاش می فهمیدم به دنبال وحدت ارسطویی می گردند یا اسکندری
می ترسم از فردا
برای وارد شدن به خلا هم
ID و پسوورد گوگلمان را ازمان بخواهند.
Down with psychic automatism
آدم گاهی دلش می خواهد از گذشته فرار کند
بی آن که نقطه های سیاهی در آن باشد.
شاید برای تجربه ی ذهنیتی که بر زمینه ی شخصیتی ات راست نمی ایستد
مرتب به سمتی کج می شود
وقتی می دانی راه دیگری برای ادامه دادن نداری.
تجربه احساس شدید شکست توام با تلاش یک تنه ات برای قوی بودن
وقتی می دانی
کمرت را
اگر کمی –فقط کمی خم کنی-
می شکند.
توضیح دادنش سخت است.
احساسی است که در ناخودآگاه می گذرد
و درک سطحی آن ردی از سردگمی برجا می گذرد.
سرم درد می کنه.
1.25.2007
dear late you
مساله شاید
انتخاب میان چند چیز کوچک
و یک چیز بزرگ است.
کلیتی که به دست نمی آید...
زندگی را
باید به اجزی تشکیل دهنده اش تجزیه کنی
و آنها را آنقدر از هم دور نگه داری
که تاثیرشان بر هم قابل صرف نظر کردن باشد
و بعد نوع کثیف، آزار دهنده و بی رحم اما آرامش بخشی نسبی گرایی را
با سلول های رو به انحطاط مغز و جسمت تجربه کنی.
زندگی راه ها را جلوی پایت باز می گذارد
و بعد با لگد محکمی تو را به هر کدام که بخواهد پرت می کند
بازی کثیفی نیست
فقط خودخواهانه است.
1.23.2007
مهم اینه که بگردی پیداش کنی
محشره این آهنگ!
1.16.2007
Analytic continuation
تلاش بیهوده
برای یافتن پاسخ های مشترک
به محرک های ساختگی
وقتی فضاهای ذهنمان
هیچ اشتراکی ندارند
کاش می شد آدمها را هم "تبدیل" کرد
زندگی را مثل آدامس جویده شده با سماجت می جوم هنوز
شاید مزه اش را احساس کنم باز...
11.28.2006
Unintended
مرگی اگر نباشد
از چاه های گود و سیاه زمان
باید با وقفه های طولانی مرگ وتولد پرید
با خواب های عمیق از برهوت زمستان
های بیهودگی..
بیهودگی اما
پایانی ندارد
چشم هایم را باز کردم
و همه چیز همان است که بود
حتی من
شاید فقط آرام
تر
11.03.2005
10.22.2005
رفت و اين توده ی نابجای آدم ها را پشت سر گذاشت
زندگی آوايی ست كه از دوردستها به گوش می رسد
گاهی با خود می برد ما را
اما
احساس عجيبی به من می گويد
که ديگر وجود ندارم.
10.01.2005
Hey, I guess I’m retarded
I guess I’m sure I’m fully retarded
So wait and see
Here’s the next me
9.21.2005
getting so lost … so lonely.
بايد چيزي از جنس خفقان در گلويت حس كني
و بعد خيلي زود مي فهمي كه ديگر هيچ حرفي
هيچ حرفي
ارزش گفتن ندارد.
زندگي ام از جاده ي كلمات خارج شده
و به بيراه هاي سكوت مي رود
تنهايي بايد چيزي شبيه به همين باشد
چيزي شبيه به صداي بلند آوازي پر هياهو كه هر چه گوش هايت را تيز كني ديگر نمي شنوي اش.
9.14.2005
من مثل رفتگرهايی كه نيمه شب ها در خيابان آواز مي خوانند بي ربطم
مثل خياباني كه به هيچ كجا نمي رود بي دليلم.
اين شب هاي اشك هاي يكبند و نفس هاي بريده بريده
درد هايي كه از بس مزخرفند به قلم نمي آيند.
دردهاي پيچيده با دلايلي نفرت انگيز و ساده
اين شب ها،
دارم مثل ساختماني كهنه آرام آرام فرو مي ريزم.
8.26.2005
وقتي اوضاعت كمي ناجور باشد،
تو را به خاطر بدي هايي كه به خودت كرده اي بازخواست مي كنند
اما وقتي اوضاعت بيش از حد ناجور شد،
تو را بغل مي كنند و مي گويند "آرام باش درست مي شود".
احساس مي كنم بايد مثل ديوانه ي توي فيلم
شيشه ي دور لامپ مهتابي را توي دهنم بگذارم، زير دندانهايم خرد كنم و بعد قورت بدهم.
8.20.2005
Form those moments with no revision
قدم هايم را تند تر كردم تا صدايشان را نشومحرفهايشان داشت زيبايي اين شب را آلوده مي كرد.آدمها چرا از هم بيزارند؟ و راه مي رفتمطوري كه انگار سعي مي كنم گامهايم را هماهنگ كنمبي هيچ نتيجه اما.راه رفتن روي يك خط راست چقدر سخت است!و مي ديدند و مي دانستم. شن هاي توي لباسم قلقلكم مي دادداشتم سعي مي كردم چيزهايي كه مي ديدم را باور كنمموح هاي دريا شكل هايي آرام وعجيبي مي ساختندوزوز سمج مگس ها .. شن ها سرد بودند.رويشان كه راه مي رفتي آتشي كه قلبت را مي سوزاند آرام مي گرفتو ماه...ماه كه دست نيافتني تر از هميشه وعده هاي پوچي به قلبم مي داد.زندگي آوايي مرموز و درك ناشدني داردمثل صداي زنگوله هاي گوسفندان در دشتهاي بي انتهاآوايي كه هميشه از دوردست ها مي آيد و هرگز نزديك نمي شود. شب مي آيدبي آنكه صداي پايش را شنيده باشم.شب مي آيد و بر قلبم مي نشيندمرداب آرام استمن چرا آرام نمي گيرم؟باد خطوط در هم بيهودگي را بر صورتم قطع مي كندو آواي آرام زندگيچيزي شبيه ميل شديد تنهايي بر وجودم مي نشيندساحل كاش خالي بوداين پرده را كاش از جلوي چشمانم برمي داشتندتا با اين هياهوي آرام مي آميختمو با خودم يكي مي شدم و باورم نمي شودصبح فردا كه بيدار شومبي دليل تر از هميشهبايد رد امشب را از زندگي ام پاك كنم.چطور؟چرا؟7.31.2005
missing you in my own way...
انگار نه به يكباره
كه آرام آرام در اين سياهی خزيده ام
راهی به روشنی نمی دانم
راهی به روشنی نمی جويم
چرا كه روز تنها لباس ريا بود بر تن شب
شب از راه می رسد : عريان تر از هميشه
مرا در بر خواهد گرفت می دانم
و سرمای بی امانش
لبهای مرا
دستان مرا
و تخته سنگ های ترك خورده ی بيهودگی را
در هم خواهد شكست
همه ی خبرها دروغ بود
و همه ی آياتی كه از پيامبران بی شمار شنيده بوديم،
بسان گام های بدرقه كنندگان تابوت
از لب گور پيش تر آمدن نتوانستند...
7.02.2005
اين صدا
اين صدای لعنتی كه می آيد – نمیدانم چرا، نمی دانم از كجا-
شمارش معكوسی ست
كه می دانم – هميشه میدانم -
وقتی به صفر رسيد،
من باز قفل می شوم
تمام وجودم فلج می شود
در حال نگاه كردن به آدمها
بی آنكه قادر باشم رد نگاهم را دنبال كنم
نمیدانم چه وقت
نمی دانم چه طور
اما وقتی قفلم باز می شود،
می بينم كه باد آرام شروع به وزيدن كرده
و آدمها رفته اند
6.25.2005
parisienne moonlight
ما آلوده به گناهان ِ بی تقصير خويشيم
سرسپرده ی آرزوی لحظه های تا هميشه به تاخير افتاده
سرمای زمستان ها و خشكی تابستان ها را به اميد به سر برديم
و ندانستيم
كه ابرهای سياه وعده ی باران را دروغ میگويند
و حتیچلچله های بی قرار ِ بازگشت
بر آسمان
بهار را دروغ می گويند.
6.23.2005
آدمها خالی اند
آنقدر خالی
كه در خيابان وقتی باد می وزد
خودشان را به تيرهای چراغ برق می چسبانند
و وقتی دانه ها ی درشت تگرگ بر سرهاشان ضرب می گيرد
خيابان پر از سمفونی غم انگيزِ پوچی می شود
خوابم می آيد و خوابم نمی برد
بازتاب صدای نفس هايم از ديوارها بر سرم می كوبد
چرا شب آواز الهام بخشش را از من دريغ كرده؟
دلم چيزی مي خواهد
چيزی كه مثل صدای جغجغ كفش ها ی چراغ دار بچه گيم
با اقتدار ِ حضورش
اين دنيا و هرچه در آن هست را
تحت شعاع قرار دهد..
پشت اين پنجره انگار دنيا در سكون فرو رفته
آمده بودم چيزی بگويم،
نشد.
6.02.2005
As the day time is coming
ساعت 4 صبح.
گم شده ام .
اينجا روی صندلی ام
صندلی عزيزم
صندلی لعنتی ام
انگار هفته هاست اينجا هستم.
تلفن ها را جواب می دهم اما
خوابم.
با خودم فكر می كنم اگر تركتان كنم،
تنها می شوم؟
باز می بينم تنها تر از اين نمی توانم باشم.
نه فقط شما خوب بازی نمی كنيد
من هم تماشاچی كودنی هستم
با هر سكوت ميان دو كلامتان
خوابم می رود
و زندگی ام
باز متوقف شده
باز دوباره
اينجا روی صندلی ام
صندلی عزيزم
صندلی لعنتی ام
مي نشينم تا يافتن دليلی برای بلند شدن.
3.24.2005
هيچ چيز درين دنيا
زيبا تر از صداي باد نيست وقتي آنقدر مي پيچد و مي پيچاند تا در يك نقطه تمام شوی
و باورنكني اين شب بي انتها كه ترا در بر گرفته
پشت اين پنجره در هزار نقطه ي روشن تمام مي شود..
1.31.2005
i've gotta tell u what state i'm in
بزرگبرين عقده ي بشري
چيزيست از جنس كلمات
وقتي آنقدر براي كنار هم چيدنشان تلاش مي كنيم تا در گلو به هم می پيچند و گره مي خورند.
.... مي مردم براي گفتن چيزي كه هرگز نفهميدم چه بود
بيرون طوفان قوطي هاي حلبي را به ديوار ها مي كوبيد
من تنها پشت ميز نشسته بودم
چيزي در وجود هر آدمي هست كه يك روز تركش مي كند
چيزي تو را به بازي مي گيرد ، بر زمين مي كوبد ، با بادهاي تندرو مي آميزد...
هوا تاريك شده بود
صداي آوازي مي آمد شايد حتي ديوانه اش شده بودم
كجا بودم؟
چرا من را دنبال خودت مي بردي؟
من را كه حتي در كوچه پس كوچه هاي اين سالها گم مي شوم؟
چرا من را به جستجوي چيزي مي بردي كه چشمانم بر دركش ناتوان است؟
فكر كردم شايد جايي دركوچه اي تنگ
در خياباني از شهري
بعد از چند توقف ؟چند بار صبح ها بيدار شدن به خاطر هيچ؟ چند نفس از سنگيني اين هوا را فرو دادن؟
به خاطر پيچيدن با كدام گردباد، كوبيدن بر بام كدام خانه وقتي سنگي شده اي از آسمان فرود آيي؟
به دنبال تو من نا هوشيار، دست بر ديوار، ديوانه، سردرگم،انگار در خواب...
باورت مي شود احمق؟
من جايي ميان راه مانده ام !
حتي پشت سرت را نگاه نمي كني ببيني مدتهاااااااااااااااااست من نيستم احمق؟
روزها و روزها و روزها ...
دلم تنگ شده حتي برايت
به خاطرت گريه مي كنم گاهي!
كلاه رنگ رنگي بر سر دارم
جايي روي تخته سنگي نشسته ام ساز دهني مي زنم.
بازي كثيفي ست احمق بيا :
كسي بايد به تو بگويد كه آخرش هردو مي بازيم!
1.28.2005
هوشيارترين لحظه در نا هوشياري مي آيد
افسوس اين اتاق
كه من را به قعر مستي برده
جزيي از قوس تكرار شونده ي زمين است كه آرام آرام
به هوشياري باز ميگردد.
