Its dark, so we shan’t be seen!
9.21.2005
getting so lost … so lonely.
بايد چيزي از جنس خفقان در گلويت حس كني
و بعد خيلي زود مي فهمي كه ديگر هيچ حرفي
هيچ حرفي
ارزش گفتن ندارد.
زندگي ام از جاده ي كلمات خارج شده
و به بيراه هاي سكوت مي رود
تنهايي بايد چيزي شبيه به همين باشد
چيزي شبيه به صداي بلند آوازي پر هياهو كه هر چه گوش هايت را تيز كني ديگر نمي شنوي اش.
9.14.2005
من مثل رفتگرهايی كه نيمه شب ها در خيابان آواز مي خوانند بي ربطم
مثل خياباني كه به هيچ كجا نمي رود بي دليلم.
اين شب هاي اشك هاي يكبند و نفس هاي بريده بريده
درد هايي كه از بس مزخرفند به قلم نمي آيند.
دردهاي پيچيده با دلايلي نفرت انگيز و ساده
اين شب ها،
دارم مثل ساختماني كهنه آرام آرام فرو مي ريزم.
