Its dark, so we shan’t be seen!

بزرگبرين عقده ي بشري

چيزيست از جنس كلمات

وقتي آنقدر براي كنار هم چيدنشان تلاش مي كنيم تا در گلو به هم می پيچند و گره مي خورند.

.... مي مردم براي گفتن چيزي كه هرگز نفهميدم چه بود

بيرون طوفان قوطي هاي حلبي را به ديوار ها مي كوبيد

من تنها پشت ميز نشسته بودم

چيزي در وجود هر آدمي هست كه يك روز تركش مي كند

چيزي تو را به بازي مي گيرد ، بر زمين مي كوبد ، با بادهاي تندرو مي آميزد...

هوا تاريك شده بود

صداي آوازي مي آمد شايد حتي ديوانه اش شده بودم

كجا بودم؟

چرا من را دنبال خودت مي بردي؟

من را كه حتي در كوچه پس كوچه هاي اين سالها گم مي شوم؟

چرا من را به جستجوي چيزي مي بردي كه چشمانم بر دركش ناتوان است؟

فكر كردم شايد جايي دركوچه اي تنگ

در خياباني از شهري

بعد از چند توقف ؟چند بار صبح ها بيدار شدن به خاطر هيچ؟ چند نفس از سنگيني اين هوا را فرو دادن؟

به خاطر پيچيدن با كدام گردباد، كوبيدن بر بام كدام خانه وقتي سنگي شده اي از آسمان فرود آيي؟

به دنبال تو من نا هوشيار، دست بر ديوار، ديوانه، سردرگم،انگار در خواب...

باورت مي شود احمق؟

من جايي ميان راه مانده ام !

حتي پشت سرت را نگاه نمي كني ببيني مدتهاااااااااااااااااست من نيستم احمق؟

روزها و روزها و روزها ...

دلم تنگ شده حتي برايت

 به خاطرت گريه مي كنم گاهي!

كلاه رنگ رنگي بر سر دارم

جايي روي تخته سنگي نشسته ام ساز دهني مي زنم.

بازي كثيفي ست احمق بيا :

كسي بايد به تو بگويد كه آخرش هردو مي بازيم!