Its dark, so we shan’t be seen!

آدم گاهی دلش می خواهد از گذشته فرار کند

بی آن که نقطه های سیاهی در آن باشد.

شاید برای تجربه ی ذهنیتی که بر زمینه ی شخصیتی ات راست نمی ایستد

مرتب به سمتی کج می شود

وقتی می دانی راه دیگری برای ادامه دادن نداری.

تجربه احساس شدید شکست توام با تلاش یک تنه ات برای قوی بودن

وقتی می دانی

کمرت را

اگر کمی –فقط کمی خم کنی-

می شکند.

توضیح دادنش سخت است.

احساسی است که در ناخودآگاه می گذرد

و درک سطحی آن ردی از سردگمی برجا می گذرد.

سرم درد می کنه.