Its dark, so we shan’t be seen!

آوازی از دوردست ها می آید

مانند رویایی دست نیافتنی

دست نیافتنی تر ازانسان برای خویش

کسی فریاد می کشید

انگار ترسیده بود

شاید به اندازه ی من وقتی شبها،

صدای پوسیدن مغزم را می شنوم.

به اندازه من وقتی هر بار قلبم

بر رد خطوط پیشین می شکند..

انگار گریخته باشی

در پی صدایی که ترا بالا می ُبرد

به جستجوی آنچه بر زمینت کوبید..

کاش مثل دردی که در گلویم پیچیده

هر جای این دنیا رهایم می کردند

به خانه ام باز می گشتم.

نه هرگز مانند این زمان

تنها و گمگشته.